‘Doe voorzichtig en veel plezier!’ zoiets zeiden mijn ouders toen ze mij om 8 uur ’s ochtends bij de snelweg oprit afzetten. Nog even een fotootje en gaan!
Even wennen
“Volgende week zaterdag gaan wij naar Duitsland en nemen we je mee” riep een jonge langsfietsende scholier sarcatisch. Ook vele andere scholieren keken gek op van de lifter die Duitsland op zijn bordje had staan.
Tja, dat was voor mij ook weer even wennen. Maar gelukkig stopten er binnen een half uur al 2 auto’s die naar Emmen gingen. Ik gokte erop dat ik beter kon blijven staan en bedankte ze vriendelijk.
Goed gegokt! Na 35 minuten stopte er een Tsjechische vrachtwagen die een klein stukje Duitsland in ging.
Onderweg bleek dat hij even een lading moest lossen in Bad Bentheim (Duitsland). Daarna kon hij mij 400 kilometer verder brengen naar Magdeburg. Perfect!
Lekker tijdstip voor een biertje
Bijna aangekomen in Bad Bentheim bood de chauffeur mij een biertje aan. Erg aardig, maar dat leek me wel erg vroeg, dus ook hem bedankte ik vriendelijk.
Een kwartiertje later, stonden we te wachten voor het lossen van de lading. Dus nu pakte hij alsnog het biertje en gaf hem aan mij. Tsjechische gastvrijheid denk ik. Ik wilde het feestje niet bederven dus besloot nu toch maar het biertje aan te nemen.
En zo was ik nog geen 2 uur onderweg en zat ik al aan mijn eerste halve liter bier om 10.15 uur.
Camping in Magdeburg
Mijn moeder had kort voor vertrek nog geadviseerd om op de eerste dag op tijd een verblijfplaats te zoeken, dan start je even lekker. Dus dat deed ik 🙂
Na de vrachtwagen bracht nog één auto mij naar een camping net achter Magdeburg.
Prima plekje voor een eerste nacht. Na een warme douche kroop ik in mijn slaapzak voor een koude nacht rond het vriespunt.
Gaan we wel naar Poznan?
De volgende dag waren slechts 2 ritten genoeg om in Poznan aan te komen. Althans dat dacht ik.
Het eerste koppel pikte mij vanaf de snelwegoprit op. Zij waren onderweg naar een begrafenis.
De tweede rit was in een busje met 2 Poolse jongens, een oma en een hond.
De bestuurder werkte bij Porsche in Leipzig. Nadat hij een paar keer in het Pools met zijn baas had gebeld zei hij dat hij terug moest naar Leipzig voor werk.
Ik baalde. Wie weet waar ik werd gedropt als zij om zouden keren. Dus ik vroeg nogmaals of hij terug ging naar Leipzig, ja hoor helaas wel.
Inmiddels waren we al verschillende afritten voorbij gereden. Ze leken geen aanstalten te maken om te keren. Na een half uur vroeg ik nog maar eens hoe het ervoor stond.
Toen bleek dat hij pas over 3 dagen terug moest. Ze konden me zelfs in het centrum van Poznan afzetten, helemaal goed! Leuk gevalletje van taalbarriere.
0 reacties