Liften vanaf Nederland naar Vietnam, dat was het plan. Een jaar geleden brachten mijn ouders mij naar de snelweg in Hoogeveen. Dit is wat ik meemaakte.
Mijn eerste biertje kreeg ik al na een uurtje
Rond een uur of 9 brachten mijn ouders mij naar de snelweg. Daar stond ik dan, in mijn eigen woonplaats met een bordje ‘Duitsland’. Scholieren fietsten langs en keken mij gek aan.
Na veertig minuten stopte er een grote Tsjechische vrachtwagen, op een oprit waar dat eigenlijk niet past. Snel stapte ik in met mijn backpack van 19 kilogram. Hij zou ruim 400 kilometer Duitsland in rijden, top!
Ik vertelde hem mijn plan: liften naar Vietnam. Enigszins verbaasd keek hij mij aan, maar oké, doe wat je wilt. “Wil je een biertje?” vroeg hij. Eigenlijk was het een bevel, want het leek mij wat vroeg. Maar oké, ook wel grappig.
Zo zat ik om 10 uur ’s ochtends aan een halve liter Tsjechisch bier. Nadat wij een lading gelost hadden reden we verder. Onderstussen moest ik erg nodig naar de wc.
Lang hield ik het op, ik wilde niet vragen om te stoppen, zo’n vrachtwagenchauffeur heeft een druk schema. Toch moest ik uiteindelijk wel.
Nog één andere auto nam mij mee om uiteindelijk op een camping in Duitsland te belanden. Met temperturen net onder het vriespunt was het een frisse eerste nacht.
Betalen voor liften in Roemenië
Via Polen, Slowakije, Hongarije liftte ik naar Roemenië. In Roemenië is het heel normaal om lifters mee te nemen in ruil voor een kleine bijdrage.
Zo zag ik regelmatig oudere mensen liften. Die ook instapten en wat geld betaalden. Mooi systeem in plaats van het openbaar vervoer.
Of ik wel eens betaal voor een lift? Liever niet, dat is niet het idee van liften.
In Roemenië vroeg ik daarom altijd of ik ‘gratis’ mee mocht voordat ik instapte. Soms krijg je dan boze reacties, maar goed, dan is het wel duidelijk.
Of ik mij wel eens onveilig voel in een auto? Ja, soms een beetje! In Roemenië bijvoorbeeld.
Deze liftgever had twee telefoons in zijn hand, terwijl hij iedereen inhaalde. Met eentje belde hij, terwijl hij met de andere berichten verstuurde. Spannend ritje wel.
Tien jaar terug in de tijd in Europa
In Roemenië liftte ik drie dagen met een jongen uit IJsland mee. Wij bezochten een ‘blije begraafplaats’. Op elke grafsteen staat een vrolijke afbeelding met iets positiefs of grappigs over de overledene.
Die jongen uit IJsland vroeg of ik het land Transnistrië kende. Ik had er nooit van gehoord. Blijkbaar is dat een niet-erkend land, gelegen in wat ik ken als Moldavië. Ik besloot een kijkje te nemen.
Eerst even door Moldavië. In de hoofdstad Chisinau zie je onevenredig veel dikke auto’s. Daarnaast zie je dat het een arm land is. In Roemenië ga je al een aantal jaar terug in de tijd, maar Moldavië is nog eens tien jaar terug.
Een niet-bestaand land in Europa
Een niet-bestaand land? Nouja het bestaat wel, het wordt alleen niet erkend. Het heet Transnistrië.
Aan de rand van de hoofdstad van Moldavië stopte er een oude auto voor mij. Op deze verlaten parkeerplaats had de bestuurder eerst al een uur bij zijn auto gehangen. Beetje zuigen op de grond en niets doen. Was dit vertrouwd?
Ik gaf de louche-ogende man, die groot en breed was, het voordeel van de twijfel. Ik stapte in. Mede omdat deze liftplek weinig perspectief bood.
De eerste tien minuten voelde ik mij niet echt veilig. Hij zei naar Transnistrië te gaan, het niet-bestaande land waar ik ook heen wilde.
Gelukkig sprak de man wat Duits, ik ook een beetje, dus we konden wel wat communiceren. Ik vroeg voorzichtig naar Transnistrië. Hij woonde daar. Interessant.
Hij zei politieagent en taxichauffeur te zijn. Dat betwijfelde ik. Hij had niet echt een lekkere taxi-auto. Maar hij liet daadwerkelijk een document van de politie van Transnistrië zien. Ook kwam er een heus Transnistrisch paspoort te voorschijn.
Mogelijk had hij staan wachten op taxi-klanten die naar Transnistrië wilden. Uiteindelijk gaf hij op en nam hij mij mee, vermoed ik.
Langzaam begon ik mij wat veiliger te voelen in de auto. Maar alsnog was ik wat gespannen, zou ik Transnistrië zomaar in kunnen? Waar zou ik geld kunnen krijgen? Zou het veilig zijn?
Nederland erkend het land Transnistrië niet, dus als ik problemen zou krijgen zou ik echt de sjaak zijn.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Maar in de verte doemde er een grens op. Het leek op een échte grens. En dat was het.
Indrukwekkende grensbewakers met Sovjet-achtige kledij vroegen waar ik heen ging en schoven een papiertje onder mijn neus. “Fill out your address” Uhh, snel keek ik op mijn telefoon wat het adres van een mogelijk hostel was.
Hostel reserveer ik eigenlijk nooit, zo ook deze niet. Gelukkig had ik wel opgezocht waar ik misschien heen kon gaan. Dat adres schreef ik dan maar op. Gelukkig was alles oké, ik kreeg een papiertje dat als visum fungeerde voor Transnistrië.
Laatste stukje Sovjet-Unie in Europa
Transnistrië staat ookwel bekend als het laatste stukje Sovjet-Unie in Europa. En al snel begreep ik waarom.
Na de grenspost passeerden wij een checkpoint van Russische soldaten. Rusland ondersteunt Transnistrië op verschillende manieren, zoals het bewaken van de grens en het ondersteunen van de pensioenen.
Grote tienbaanswegen met slechts enkele auto’s, trolleybussen en witte gebouwen. Alles leek hier anders. En alles deed mij denken aan een communistisch land.
Mijn liftgever, diezelfde louche-ogende man, liet mij Transnistisch geld zien: “Op deze plek neem je de bus naar het centrum van de hoofdstad, hier heb je geld.” Ondanks dat mensen hier enorm arm zijn, gaf deze man mij geld voor de bus. Heel vriendelijk.
Wachtend op de trolleybus keken vele mensen mij gek aan. Ik voelde mij allerminst op mijn gemak. Op verschillende afbeeldingen zag ik hamer en sikkels. Ook waren er vele mensen mensen legerkleding aan.
Die legerkleding had mogelijk te maken met Victory Day. Want dat was het vandaag. De dag waarop Duitsland officieel capituleerde in 1945.
Hoe ik hier dingen ging betalen was mij nog een raadsel, pinautomaten accepteren geen buitenlandse bankkaarten.
Wijn proeven bij familie in Oekraïne
Toen ik in Roemenië was hoorde ik
0 reacties