Hij stond wat verveeld tegen zijn auto te leunen, te spugen en niks te doen. Eigenlijk irriteerde hij me wat. Maar wat kan een eerste indruk dan verkeerd zijn. Liften in Transnistrië.
Het was tegen elven toen ik uit de oude bus stapte op het vliegveld van Chisinau, de hoofdstad van Moldavië. Ik neem vaker een stadsbus om naar de rand van een drukke stad te gaan. Liften vanuit het centrum van een stad werkt gewoon niet.
Liften naar Transnistrië, een zelf uitgeroepen onafhankelijk land
Het vliegveld lag net iets buiten de stad aan de weg naar Transnistrië. Een niet-erkend land, dat zichzelf onafhankelijk heeft verklaard in 1990. Ze hebben hun eigen geld, hun eigen overheid en zelfs hun eigen leger.
Ik liep naar de grote weg, waar een prima liftplaats was. Auto’s reden er niet te hard, er was genoeg ruimte om te stoppen en ze konden me van veraf zien.
Ik probeerde vanaf hier een lift te krijgen naar Tiraspol, de hoofdstad van Transnistrië. Op deze droge berm stonden een paar auto’s geparkeerd. Geen idee wat ze hier deden, er was niets.
Wel lagen er erg veel vieze toiletpapiertjes in de bosjes. Mogelijk gebeurde hier in de bosjes meer dan ik in eerste instantie dacht.
Slechte verhalen over Transnistrië
Ik vond het al redelijk spannend om naar Transnistrië te liften. Met name omdat er slechte verhalen gaan over het land. Mensenhandel, wapenhandel en corrupte grenscontrole zijn dingen die in de ronde gaan.
Daarnaast wordt het ook wel het laatste stukje Sovjet-Unie genoemd. Klinkt ook niet echt positief. Maar ik was wel heel benieuwd.
Maar goed, de lichte spanning en de vieze bosjes. Het werkte niet mee. Bij één van de geparkeerde auto’s stond een verveelde man. Hij hing wat tegen z’n auto en spuugde wat op de grond.
In tussentijd was er al een bus voor mij gestopt en een auto die als illegale taxi functioneerde. Bij beide auto’s zei ik ‘Bezplatna’, of iets wat daarop lijkt. Wat zoveel betekent als ‘Zonder geld?’. Dat vind ik namelijk niet het principe van liften. Daarop besloten beide auto’s verder te rijden.
Na een klein halfuur riep de verveelde man ineens iets in het Moldavisch of Russisch. Ik gaf aan dat ik het niet verstond. ‘Bender. 12 km to Tiraspol’ kwam er gebrekkig uit.
Ik besloot de slechte eerste indruk te parkeren
Aangezien deze weg alleen maar naar Tiraspol ging leek het me geen probleem. Ik besloot de slechte indruk van de man even te parkeren en het erop te wagen.
Onderweg bleek hij wat Engels te spraken en nog beter Duits. Hij bleek een taxichauffeur in de tweede grootste stad (Bender) van Transnistrië.
Ik denk dat hij op passagiers stond te wachten vlakbij het vliegveld. Waarschijnlijk had hij geen licentie om écht bij het vliegveld te staan. Toen er niemand kwam nam hij mij wellicht maar mee.
De grenscontrole van Transnistrië
Bij de grens van Transnistrië stopte hij speciaal voor mij, want buitenlanders moeten zich registreren. Grensbewakers in indrukwekkende Sovjet-achtige legerkleding hielpen mij met de registratie.
Onderweg liet de liftgever mij zijn paspoorten van Moldavië en Transnistrië zien. Ook een bewijs dat hij voor de politie van Transnistrië mag werken kreeg ik te zien. En ik vroeg hem hoe het geld van Transnistrië eruit zag.
Liften in Transnistrië is geen goed idee
Vlakbij de plaats waar mijn liftgever woonde stopte hij. Ik vroeg of dit het einde van de rit was. Nee, dat was niet zo, ik moest even wachten.
Vervolgens drukte hij mij 4 roebels, het geld van Transnistrië, in de hand. ‘Bus 19. Zu Tiraspol. Autostop nicht gut’ (liften wordt in veel Oost-Europese landen ook wel ‘autostop’ genoemd). Ik zei dat dat heel vriendelijk was, maar niet nodig was.
Maar hij stond erop dat ik het geld aannam en de bus nam. Tja oké, als een geregistreerd politieagent over zijn eigen land zegt dat liften geen goed idee is, dan zal dat misschien zo zijn.
Het was ook nog maar 12km en ik was behoorlijk onder de indruk van wat ik tot nu toe had gezien. Ik besloot bus 19 te nemen.
Vier Transnistrische Roebel is ongeveer gelijk aan 20 eurocent. Maar, met name het vriendelijke gebaar vond ik erg mooi. Op het busstation werd ik behoorlijk aangestaard.
Liften in Transnistrië wel een goed idee
Na een dag in Transnistrië voelde ik mij tamelijk veilig in het land. Ik besloot daarom om maar gewoon verder te gaan liften, ondanks de eerder genoemde waarschuwing.
Na een klein kwartiertje stopte er al een auto. Ondertussen had ik al verscheidene vriendelijke reacties gehad van voorbijgangers en gebaren van mensen die helaas niet naar de grens gingen.
De man in de auto die stopte wilde mij wel naar de grens brengen. Ongeveer 45 minuten verderop. Ik dacht dat hij daarheen moest. Maar onderweg leek het erop dat hij hier alleen maar heen reed om mij te helpen.
Hij leek mij duidelijk te willen maken dat hij met pensioen was, maar of ik dat goed begrepen heb weet ik niet. Hij was nog maar 41 jaar.
In ieder geval werkte hij, of had hij gewerkt, voor justitie van Transnistrië. Naar eigen zeggen was hij ‘major’. Dat klinkt als een hoge functie, al moet ik zeggen dat hij er niet perse uitzaq als man in hoge functie.
Bij de grens zette hij mij af en keerde weer om. Al met al twee super vriendelijke liftgevers in Transnistrië. Ik liep zonder problemen over de grens naar Oekraïne.
Wist je dat Transnistrië als enige land ter wereld plastic muntgeld heeft? Foto’s en andere bijzondere feiten over het land Transnistrië.
0 reacties