Liftend vanuit Nederland de wereld in. Aanvankelijk overnachtend in een eenpersoonstentje, maar vanaf Kroatië kan het iets luxer: in hostels. Het is goedkoop, er is wifi, eten en andere reizende jongeren.
Elf jongens uit Oman
Zoals het groepje jongens uit Oman. Ze wilden naar de Plivitsj watervallen en hij kon wel mee. De volgende dag brachten ze hem zelfs 300km verder naar Sarajevo.
Verderop, in Sarajevo, Bosnië, ontmoette hij twee jongens uit Italië, die naar Mostar onderweg waren. Liet dat nu ook zijn plan wezen! Samen reisden ze verder. In krakkemikkige, aftandse of acceptabele wagens. Door de bergen en over het onverzorgde land. Want dat kon je wel een beetje stellen.
De Italiaanse jongens
Verderop, in Mostar, Bosnië, ontmoette hij twee jongens uit Italië, die naar Montenegro onderweg waren. Liet dat nu ook zijn plan wezen! Samen reisden ze verder. In krakkemikkige, aftandse of acceptabele wagens. Door de bergen en over het onverzorgde land. Want dat kon je wel een beetje stellen.
Hier geen keurige voortuintjes als in Nederland. Bewoonde (en verlaten) huisjes liggen hier verspreid uitgestrooid in het landschap. Langs de weg een veelgebruikt vervoermiddel: de benenwagen. Koeien en ezels, achter hekken en draad, maar ook er voor. Auto(sloop)bedrijven te kust en te keur.
Met Michael Schumacher naar Albanië
Vanaf Mostar in Servië, is het nog 380 km naar de hoofdstad van Albanië, een nieuw doel. Hoe zuidelijker de reis, hoe hoger de temperatuur. Vandaag staat de zon al weer vroeg hoog. Met zijn boeltje op zijn rug, staat Rutger te wachten op een geschikte kans, als er een Mercedes stopt.
Voor € 5 euro mag hij met de man, vrouw en zoon mee. Bij 38 graden hitte is het niet veel geld, maar twee euro is nog beter en proberen kun je het altijd. De bestuurder, een man van rond de 55, beetje louche uitziend, gaat niet meteen akkoord. Bij 3 Euro worden ze het eens. Daarna zet de man zich achter het stuur en gaat als een Michael Schumacher over de weg.
Naast hem op de achterbank zit een jongeman van rond de 30. Spreekt hij Duits? Jazeker spreekt hij Duits. Dat is mooi. Konden ze tenminste een gesprekje hebben. Dat verkortte de reis maar.
Meteen het niveau van conversatie hoog leggend, vraagt Rutger hem: “Wie alt bist du?”. Maar dat is toch net een graadje te moeilijk. Zo goed gaat het nu ook weer niet. Communiceren werd lastiger in deze contreien, dat bleek wel. Maar ach, het was een aardige jongen. Naarmate de reis vordert, rijzen er echter toch weer vragen. De achterbankbuurman is namelijk onder dezelfde voorwaarden ingestapt als Rutger, tegen een geldbedrag. Nu is dat wel gebruikelijk in Albanië, maar dan is het dus toch geen familie….
Ze naderen de grens. Vlak daarvoor verlaat de vrouw de auto. De bestuurder blijft een tijdlang met de douane praten. De beide mannen op de achterbank kijken 20 minuten afwachtend toe.
Net over de grens, blijkt de vrouw (tot hun verbazing) bij een restaurantje te zitten. Daar stapt ze de auto weer in.
Onder het genot van traditionele Albanese muziek uit de luidspreker in het dashboard, rijden ze verder. Michael Schumacher trapt het gaspedaal nog eens in en passeert een half uur lang allerlei auto’s. Dan stopt hij bij een klein huis. De vrouw stapt uit en de bestuurder houdt zich opnieuw bezig met een groepje mensen. Hij steekt een sigaretje op en neemt er de tijd voor. Zwetend en plakkend op de achterbank kijken de heren lijdzaam toe. De airconditioning staat om de een of andere reden niet aan.
Een poosje later zien ze (van de andere kant van de straat) de vrouw weer op de auto af komen. Ze draagt een doos met een belangrijk stuk keukenuitrusting: een gloednieuwe messenset. Op de achterbank kijken ze elkaar aan. Als iedereen weer zit, wordt de Mercedes weer gestart
Om eerlijk te zijn heb ik mij wel eens veiliger gevoeld.
“You go to Tirana?”, vraagt de bestuurder, kijkend in het spiegeltje. Dan moeten ze, vanaf het punt waar ze uit de auto worden gezet straks, achter de bergen, de bus pakken. Kost twee euro.
Vele kilometers, minuten en een enkel praatje verder zijn ze eindelijk op de plaats van bestemming. De vrouw verlaat nu definitief de auto en de beide jongemannen worden afgezet bij een bussenverzamelplaats.
De vriendelijke achterbankbuurman is behulpzaam bij het pinnen van geld. De portemonnee gaat daarna weer terug in de broekzak, nog eens zorgvuldig navoelend of hij wel blijft zitten. Eenmaal zittend achter het raam in de bus zijn ze met zijn tweeën onder elkaar. Hoorden die twee, de man en de vrouw van de Mercedes eigenlijk bij elkaar? Achterbankbuurman dacht van niet. De vrouw was waarschijnlijk ook een ‘lifster’ net als zij. Verwarrend. Je krijgt steeds nieuwe inzichten! Het lijkt een heel gezin, maar blijken afzonderlijke individuen.
Bijzondere rit.
0 reacties